سینه تاریخ، پر از درد است. اما برخی صفحات، آن‌چنان با آه و اشک آغشته‌اند که هر بار ورق بخورند، دل می‌لرزد، اشک بی‌اجازه جاری می‌شود و بغض، گلو را می‌فشارد. شهادت حضرت فاطمه زهرا (سلام‌الله‌علیها) یکی از همان صفحات است؛ فصلی سیاه اما نورانی، غم‌انگیز اما پر از درس، و مظلومانه اما جاودانه.

در کوچه‌های تنگ مدینه، صدای سینه‌سوز فریاد «یا ابتاه» هنوز پژواک دارد. خانه‌ای که در آن، نور وحی می‌تابید و آیینه صداقت و عصمت می‌درخشید، حالا محاصره شده است. در آن خانه، نه‌تنها در می‌سوزد، که تاریخ می‌سوزد… دستی که باید بر سر یتیمان باشد، شکسته می‌شود و پهلویی که مَأمن فرزندان است، هدف قساوت قرار می‌گیرد.

حضرت فاطمه زهرا (س)، نه‌فقط دختر پیامبر خاتم بود، که صدای رسای حقانیت امامت و ولایت بود. فاطمه، زهرای اطهر، آن بانوی بی‌بدیل، قامت در برابر ظلم کشید تا بگوید «حقیقت» با قدرت سازش ندارد. سکوتش پس از خطبه، نه نشانه تسلیم، که فریاد بلند تاریخ بود؛ فریادی که تا امروز نیز در دل مؤمنان زنده است.

او به مسجد آمد تا زبان دین شود، خطبه خواند تا سند مظلومیت علی (ع) باشد، و خانه‌نشینی‌اش را برگزید تا قداست ولایت از یادها نرود. زهرا (س) در عمر کوتاهش، رسالت سنگینی را به دوش کشید؛ زخم خورد، اما ذره‌ای از آرمانش کوتاه نیامد. رفت، اما نه به خاموشی؛ که به جاودانگی رفت.

امروز، در ۱۵ آذر ۱۴۰۳، وقتی در هیاهوی جهان، نام زهرا (س) را زمزمه می‌کنیم، یعنی هنوز زخم‌های کهنه آن کوچه‌های خاکی را فراموش نکرده‌ایم. یعنی هنوز عدالت، مظلوم است و هنوز باید از حق گفت، ولو با اشک، ولو با قلم، ولو با سکوت.

شهادت فاطمه زهرا (س) فقط یک واقعه تاریخی نیست؛ یک حقیقت زنده است. او نماد زن مؤمن، مادر فداکار، همسر ولایت‌مدار و پیام‌آور عدالت است. در جامعه‌ای که زن بودن هنوز قربانی نگاه‌های سطحی است، زهرا (س) یادآور بلندای جایگاه زن در مکتب اسلام است.

در سوگ تو، نه تنها مدینه، که تمام هستی سیاه‌پوش است.
در نبود تو، نه تنها علی، که تاریخ تنهاست…

السلام علیکِ ایتها الصدیقه الشهیده.
یاد تو، چراغ راه حق‌طلبان، در تمام عصرها خواهد ماند.

📍 پایگاه خبری سه‌گوش
🖊 تهیه و تنظیم: محمدامین وصالی
🖋 نظارت و سردبیری: آذر باقریان
📅 ۱۵ آذر ۱۴۰۳ | بخش یادداشت‌ها | www.3gosh.ir